"Ik wil gewoon weer zijn moeder zijn...!"

Het was even stil aan de telefoon. Haar stem breekt als ze zegt:" Ik word er gewoon emotioneel van maar..." Er klinkt gesnik; ik blijf stil en wacht. "Ik wil gewoon weer alleen maar zijn moeder zijn, zou dat weer kunnen?!"

Een noodkreet en een stil verdriet. Je ziet er aan de buitenkant niets van. Gewoon een moeder met een kind dat niet graag naar school gaat. Gewoon een gezin waarin vanaf het moment dat de wekker gaat de spanning begint te stijgen:

- Krijg ik mijn kind zijn bed vandaag uit en zo ja, hoe?

- Kan ik hem alleen op zijn fiets laten gaan of breng ik hem om er zeker van te zijn dat hij op school is vandaag?

- Zou hij vandaag met een lach op zijn gezicht naar huis komen of met tranen en veel geschreeuw?

- Zou er iemand op het plein iets aardigs tegen me zeggen of zien ze me als 'die moeder met dat drama-kind'?

Wat een moed om je verdriet zomaar in de handen van een vreemde te leggen. Wat een dapper besluit om hulp in te roepen van iemand die even met je oploopt, meedenkt, richting geeft en een paar adviezen zodat je weer verder kunt.

Een grote shout-out naar alle ouders die zoveel moed hebben om dat ene woord uit te spreken dat zoveel veranderen kan: HELP!

En dat alles zodat je weer gewoon vader of moeder kunt zijn van dat kind waar je zoveel van houdt.