Omdat geen kind hetzelfde is

Ik zie hem nog tegenover me zitten met z'n grote blauwe ogen. Dikke tranen rolden over zijn wangen. "Ik denk dat mijn juf niet weet dat ik al zo goed ben in spelling maar echt hoor, ik word bijna misselijk als ik de opdrachten zie staan op het bord. Ik leer helemaal niets op school, helemaal geen enkel nieuw ding. Ik haat school!"

Ik pak een groot wit vel en schrijf met grote letters zijn naam in het midden. Ik stel hem een heel eenvoudige vraag: "Vertel eens, waar word jij nu echt blij van?"

Hij kijkt me aan, zijn wenkbrauwen licht opgetrokken. " Blij?" "Van school of...?" Ik vertel hem dat hij van alles mag noemen, als hij er maar blij van wordt!

Nog even is het stil maar dan barst hij los: "Ha, ik word blij van heel veel dingen! Van voetballen met Mick en Ricardo, van puzzels maken, van boeken over de Tweede Wereldoorlog. Weet je trouwens dat ik later piloot wil worden, vliegen, daar word ik ook blij van en...."

Zo snel ik kan schrijf en teken ik het blad waarop zijn naam staat vol met alle dingen waar hij blij van wordt. Na een half uur is hij uitverteld en staat het grote A3-vel vol met blije dingen.

Het is een begin van een serie gesprekken over wie hij is, wat hij kan, hoe hij zichzelf ziet en op welke manier hij dat in kan zetten in zijn jonge leven. Een start om op een andere manier naar zichzelf te kunnen kijken, ook als school soms super stom is. Nee, niet alles is nu opgelost en we hebben samen nog heel wat gesprekken te voeren, alsook met zijn juf. Maar zo maar een half uur praten over datgene waar je blij van wordt, dat is een heel goed begin van de dag. Dan kun je er net weer wat beter tegenaan!